Εσκέμιναν τ’ ολόερα σ’

Εσκέμιναν τ’ ολόερα σ’
αρ’ έγρυναν τ’ αυλία σ’,
άλλο ‘κ’ έκσα την καλατσή σ’
πουλόπο μ’ , τη λαλία σ’.

Τ’ ομμάτια τσ’ άμον θάλασσα
να’σαν που κολυμπάει,
ατού ’ς σ’ ασπρα τα κύματα
και στην εγάπην πάει.

Τ’ ομμάτια τσ’ άμον θάλασσα
τ’ οφρύδ’ καγγέλ’ καγγέλι,
εσύ θα παίρ’τς τ’ εμόν την ψην
κι θα προφτάν’ οι αγγέλοι.

Ατό κοιμάται σ’ αψηλά
και ’ς σ’ άσπρα τα κρεβάτια,
την κάρδια μ’ ετσουρούεψα
’ς σ’ ατηνές τα σοκάκια.

Πας κ’ είσαι πολλά έμορφος
γιά πολλά τσαλιμλήσα;
το στούδι σ’ αγαπίεται
μικρέσα μ’ τρυγονίτσα μ’