Μιθριδατικοί Πόλεμοι

wikipedia.org

Οι Μιθριδατικοί Πόλεμοι αποτελούν μια σειρά ένοπλων συγκρούσεων ανάμεσα στη Ρωμαική Αυτοκρατορία και έναν από τους πιο αξιόλογους πολεμίους της, το βασιλιά του Ελληνιστικού βασιλείου του Ευξεινου Πόντου, Μιθριδάτη Στ' του Ευπάτορα.

Αιτία των πολέμων στάθηκαν οι επεκτατικές διαθέσεις του Μιθριδάτη, που φιλοδοξούσε να ενώσει υπό το σκήπτρο του όλες τις πόλεις του Πόντου, τη Βιθυνία, την Παφλαγονία, την Καππαδοκία, καθώς και μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ανατολίας και της νεοσύστατης ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας. Από την πλευρά της η Ρώμη διένυε μια περίοδο εσωτερικών διαταραχών, τόσο εντός της πόλης όσο και στην ιταλική χερσόνησο. Η Δημοκρατία, σε μια εποχή όπου έζησαν οι επιφανέστεροι στρατιωτικοί και πολιτικοί της, μαστιζόταν από εμφύλιες διαμάχες, αλλά και επαναστάσεις στις πολυάριθμες επαρχίες της.

Οι Μιθριδατικοί Πόλεμοι μπορούν να διακριθούν σε τρεις περιόδους, ανάμεσα στους οποίες επικράτησε μια εύθραυστη ειρήνη.

• Ο Πρώτος Μιθριδατικός Πόλεμος διήρκησε από το 88 έως το 84 π.Χ. και χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες του Μιθριδάτη να επιβάλλει την κυριαρχία του στα γειτονικά του βασίλεια, αλλά και στον ελλαδικό χώρο. Στις βλέψεις του έδωσε τέλος ο στρατηγός και πολιτικός Σύλλας, ο οποίος υπέγραψε με το βασιλιά του Πόντου, την Ειρήνη του Δαρδάνου.

• Ο Δεύτερος Μιθριδατικός Πόλεμος ( 83 - 81 π.Χ. ) είναι στην πραγματικότητα μια σύντομη διακοπή της ειρήνης και διαδραματίστηκε εξαιτίας μιας παρεξήγησης. Οι στρατιωτικές προετοιμασίες του Μιθριδάτη για να αντιμετωπίσει επαναστάσεις στο κράτος του εκλήφθηκαν από τη Ρώμη ως προσπάθεια αναζωπύρωσης του πολέμου.

• Ο Τρίτος Μιθριδατικός Πόλεμος, που διήρκησε από το 75 έως το 63 π.Χ., χαρακτηρίστηκε από την οριστική επικράτηση των ρωμαϊκών στρατιωτικών δυνάμεων του Λούκουλλου και του Πομπήιου στην ανατολή και από την καθοριστική ήττα του Μιθριδάτη και τον συμμάχων του. Τον επίλογο έγραψε η αυτοκτονία του βασιλιά του Πόντου, ώστε να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του.

Η αποτυχία των προσπαθειών του Μιθριδάτη για την ίδρυση ενός μεγάλου ελληνιστικού βασιλείου στην ανατολή, το οποίο και θα αντιστάθμιζε την ισχύ του ρωμαϊκού κόσμου, είχε βαθύτατες συνέπειες στην ιστορία του αρχαίου κόσμου. Μόλις έγινε προφανές πως ένα τέτοιο κράτος δεν ήταν παρά ένα ουτοπικό όνειρο, ένα προς ένα τα βασίλεια της ανατολής, υποτάχθηκαν στη ρωμαϊκή υπερδύναμη, που μισό αιώνα αργότερα μετατράπηκε στην πανίσχυρη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.