Η Μάνα του Ποντίου

— Ναι γυιέ μ’, ντό είνε τ’ άρματα σ’

ντό είν’ τ’ αρματοσίας,

ντό είν’ τα ζίπκας τ’ άσυρτα

τα σύρμας τα γελέκια;
Ντό έν το ατλαζόχρυσαφ
ντ’ εξύεν ‘σ σήνκ ουκούλα σ’
και έλαμψεν ο πρόσωπος σ’

κ’ εγυάλ-τ-σανε τ’ ομμάτα σ;

— Μάνα εγέμ’ κ’ ετράνυνα

κ’ έρθα ‘σ σήν ηλικίαν!
Αγούρ’ είν το συμπαίδα μου
αγούρ και οι συντρόφοι μ’...

— Άγουρε μ’ και χρυσάγουρε μ’

ριζόπο μ’ και τεμέλι μ’!
κρυφόν χαρά μ’ ντ’ ετράνυνες
κ’ εγέντς άμον ντ’ εθέλνα !

Πέ με γιάτι ενέλλαξες

και γιάτι ερματώθες;

και γιάτι κρύφ-ς την συλλογή σ’
και την στεναχωρία σ’;

— Μάνα κόρην εγάπεσα

κ’ εκείνε π’ αγαπά με
το γονειακά τς κι θέλνε με
κ’ εγώ την κόρ’ θα σύρω...

— Με την ευχή μ’ και ‘σ σό καλόν

και σήν καλήν την ώραν...
……………………………

Θεέ μ’ εδώκες με αετόν
δό μα και περιστέραν.