Ο Γιάννες κι’ ο Δράκον

Ο Γιάννες ο μονόγιαννες κι’ ο μοναχόν ο Γιάννες

ο Γιάννες επεπίρνιξεν και ‘ς σο πεγάδ’ επήγεν,
εχτύπεσεν την μαστραπάν, εγνέφισεν ο ρδάκον,
εξέβεν ρδάκος άγγελος και θέλ’ να τρώει τον Γιάννεν,
— Καλώς, καλώς το πρόγεμα μ’ καλώς το δειλινάρι μ’

καλώς το τρώγω κι’ αγρυπνώ και κείμαι και κοιμούμαι.
— Άφες με, ρδάκον, άφες με, άφ’ς με κάν πέντ’ ημέρες

άς πάγω ‘λέπω τον κύρη μ’, έρχουμαι, ρδάκε φάμε

Πήγεν ο Γιάννες κ’ έργεψεν· ο ρδάκον εθερέθεν,

κι ουντάς τερεί το πέραν κι αν ο Γιάννες καταιβαίνει.
— Καλώς, καλώς το πρόγεμα μ’, καλώς το δελινάρι μ’

Καλώς το τρώγω κι αγρυπνώ και κείμαι και κοιμούμαι.
— Παρακαλώ σε, ρδάκε μου, άφς με κάν πέντ’ ημέρες

ας πάγ’ ελέπω τ’ αδέλφια μ’, έρχουμαι ρδάκε, φάμε.

Πήγεν ο Γιάννες κ’ έργεψεν τ’ οφείδιν εθερέθεν,

κι’ ουντάς τερεί το πέραν κιαν ο Γιάννες έχ‘ ξάν ‘κ έρται
— Άφσι με, ρδάκε, άφσι με, θερίον πέντ’ ήμέρες.
Παρακαλώ σε ρδάκε μου, Θεού παρακαλίας
θέλω ν’ ελέπω τα χάταλα μ’, δατάχκουμαι την χέραν

ας πάγω, ξάϊ ‘κι θ’ αργεύω, ρυτά έρχουμαι φάμε.

Πήγεν ο Γιάννες κ’ έργεψεν, ο ρδάκον εθερέθεν,

κι’ οντάς τερεί το πέραν κιάν ο Γιάννες καταβαίνει,

είχεν τα χέρια τ’πίσταυρα, την γούλαν κρεμασμένον

κι’ άλλ’ αποπίς ο κύρης ατ’ φτουλίζ’ τα γένεια τ’ κ’ έρται

κι’ άλλ’ αποπίς η μάννα του καταματούται κ’ έρται

‘σ όλτς αποπίς η κάλη του χρυσή καβαλαρέα
χρυσόν μήλον ‘ς σο χέρ’ ατς παίζει και καταβαίνει

κατακαρδών’ τον Γιάννεν ατς και φοβερίζ’ τον ρδάκον.
— Σόν Θός, σόν Θός, ναι κόρασον, τα γονικά σ’ απόθεν;
— Ο κύρη μ’ ασούς ουρανούς, η μάννα μ’ ασά νέφια,

τ’ αδέλφια μ’ στράφτνε και βροντούν κ’ εγώ γριλεύω ρδάκους.
— Καθώς που λες, ναι κόρασον, άμε απ’ όθεν έρθες,

ας έν’ ο Γιάννες αδελφό μ’ η κάλλια του η νύφε μ’
του Γιάννε τα μικρότερα ας είν’ γυναικαδέλφια μ’.