Της Τρίχας το γεφύρι

’Σ σήν γέφυραν, ‘ς σήν γέφυραν, ‘ς σή Τρίχας το γεφύρι, Χίλιοι μάστοροι έχτιζαν της Τρίχας το γεφύρι Όλον την ‘μέραν έχτιζαν κι’ από βραδύ χαλάουν. — Ντό δί’ς με πρωτομάστορα και στέκει το γεφύρι; — Αν δίγω σε τον κύρη μου κι’ άλλο κύρην πα ‘κ έχω. Όλον την ‘μέραν έχτιζαν κι’ από βραδύ χαλάουν — Ντός δί’ς με πρωτομάστορα και στέκει το γεφύρι; — Κι’ αν δίγω σε την μάνα μου κι’ άλλο μάναν πα ‘κ έχω. Όλον την ‘μέραν έχτιζαν κι’ από βραδύ χαλάουν’ — Ντό δί’ς με πρωτομάστορα και στέκει το γεφύρι — Κι’ αν δίγω σε τ’ αδέλφια μου κι’ άλλο αδέλφια ‘κ έχω Όλον την μέραν έχτιζαν κι’ από βραδύ χαλάουν’ — Ντό δί’ς με πρωτομάστορα και στέκει το γεφύρι; — Κι’ αν δίγω σε και τα πουλιά μ’ κι’ άλλο πουλιά πα ‘κ έχω Όλον την ‘μέραν έχτιζαν κι’ από βραδύ χαλάουν’ — Ντό δί’ς με πρωτομάστορα και στέκει το γεφύρι; — Κι’ αν δίγω σε την κάλη μου καλλίτερον ευρήκω... Μένει ατο την κάλην ατ’ με τ’ οικον πουλόπον.. — Την Σάββαν δέβα σό λουτρόν την Κερεκήν σόν γάμον και τη Δευτέρα την πυρνίν αδά να ευρισκάσαι. Ατού σό Δρακολίμν’ κάλη μ’ ερούξεν το σκεπάρι μ’ κι αν κολυμπάς και παίρτς ατό να σαν εσέν κ’ εμέναν. Σεράντα οργυές εβούτεσεν και με την τραβωδίαν κι’ άλλα σαράντα εβούτεσεν με την μοιρολογίαν — Κι κλαίω για τα κάλλια μου και ‘κι πονώ την όψι μ’ κλαίω ντό κείται ‘ς σό κουνίν, απέσ’ ‘ς σό μεσοχάμι Κιαμόν τρομάζ’ τα γόνατα μ’ να τρομάζ’ το γεφύρι Κιαμόν ντό ρούζ’ τα δάκρυα μ’ να ρούζ’νε οι διαβάτοι. — Ευχέθ’ κόρη μ’ ευχέθ’ κόρη μ’ ευχέθ’ μη καταράσαι, Έ’εις αδελφόν ‘ς σήν ξενητειάν, καλαδελφούς ‘ς σά ξένα — Κι’ αμόν το στέκ’ τα γόνατα μ’ να στέκει το γεφύρι κι’ αμόν το στέκ’ν τα δάκρυα μ’ να στέκ’νε κι’ οι διαβάτοι.