Ο Μάραντον

Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν, θα πάγει ‘ς σήν στρατείαν την νύχταν πάει ‘ς σόν μάστοραν, την νύχταν μαστορεύει κόφτ’ ας τ’ ασήμι πέταλα, κι’ ας το χρυσάφ’ καρφία τον μαύρον ατ’ καλίβωνεν κατάντικρυ ‘ς σόν φέγγον κ’ η κάλ’ ατ’ παραστέκει ατον με το χρυσόν μαντήλι τα δάκρα τς εκατέβαιναν, καλομηνά χαλάζια καρφίν - καρφίν απλώνει ατόν, την γην δάκρα γομώνει — Που πας, που πας, νέ Μάραντε, κ’ εμέν’ ‘ς ίναν αφίνεις; — Αφίνω σε ‘ς σόν κύρη μου, ‘ς σόν “Άεν Κωνσταντίνον. Αφίνω σε ‘ς σήν μάνα μου, την Άγιαν Θεοτόκον Αφίνω σε ‘ς σ’ αδέλφια μου τους δώδεκ’ Αποστόλους. — Που πας, που πας, νέ Μάραντε, κ’ εμέναν ντό αφίνεις; — Αφίνω χίλια πρόατα και πεντακόσια αρνία Αφίνω σε τον κρίαρον, τον χρυσοκωδωνάτεν αφίνω σε χρυσόν Σταυρόν κι’ αργυροδαχτυλίδι το δαχτυλίδ’ πούλ’τσον και φά και το σταυρόν προσκύνα. ……………………………… Εφτά χρόνα εδέβανε κι’ ο Μάραντον ‘κ εφάνθεν κι’ ας εφτά χρόνα κι’ άλλ’ απάν’ σε μήνους υστερναίους καβαλλάρην επέντεσεν ‘ς σα ψηλά ‘ς σα ραχία Κάτσεν κι’ ατέν ερώτεσεν, τα τίνος νύφε είσαι; Τα τίνος είν’ τα πρόατα; τα τίνος είν’ τ’ αρνία; τα τίνος έν’ ο κρίαρον ο χουσοκωδωνάτες; — Τη Μάραντ’ είν’ τα πρόατα, τη Μάραντ’ είν’ τ’ αρνία τη Μάραντ’ έν ο κρίαρον ο χρυσοκωδωνάτες εφτά χρόνα ενέμ-ν ατόν, κι’ άλλ’ εφτά αναμένω αν έρται έρτ’ ο Μάραντον, κι’ αν κ’ έν, καλογερεύω! — Ο Μάραντο σ’ επέθανεν, εκείνος ‘περτς ετάφεν ‘ς σήν ταφήν ατ παρέστεκα κι’ ασ’ άσπρον ατ επέρα κ’ εμέναν εδατάχτε με την κάλη μ’ δέβα έπαρ. — Οπίσ’ οπίσ’ νέ λυγερέ, οπίσ’ κι’ απ’ όθεν έρθες — Ο Μάραντον επέθανεν εγώ εσέν θα παίρω — Εγώ καλόγρα γίνουμε ‘ς σό μοναστήρ’ εμπαίνω, — Καλόγερος θα γίνουμαι κ’ εγώ εσέν θα παίρω. — Εγώ πέρδικα γίνουμαι και ‘ς σά καφούλα μπαίνω — Κ’ εγώ αητός θα γίνουμαι κ’ εσέναν θα αρπάζω. ……………………………… Ατό το στιμνοδέσιμον τη Μάραντε μ’ ομοιάζει.