ΑΓΙΑ ΕΛΕΝΗ ΕΚ ΣΙΝΩΠΗΣ

Η ῾Αγία Ελένη ήταν κόρη της ευσεβούς οἰκογενείας Μπεκιάρη και έζησε τον 18ο αιώνα στη Σινώπη του Πόντου. Ηταν ωραιότατη ,αγνή, διακρινόταν γιὰ τὴν υπακοὴ στους γονεις της καὶ τον θερμὸ έρωτα της ψυχής της προς τον Νυμφίο Χριστὸ. ΗΤΑΝ 15 ἐτῶν, όταν η μητέρα της τὴν ἔστειλε νὰ ἀγοράση νήματα γιὰ τὸ κέντημα ἀπὸ τὸ κατάστημα τοῦ Κρυωνᾶ και την είδε ο Οὐκούζογλου Πασᾶς, Διοικητής τῆς Σινώπης. ῾Η ὡραιότητά της προσέλκυσε τὴν ἀκόλαστη ψυχή του καὶ σκέφθηκε νὰ τὴν μολύνει.῾Ο Πασᾶς διέταξε καὶ τὴν ἔφεραν μπροστά του αλλά όσες φορές κι αν προσπάθησε να την πλησιάσει ένα ἀόρατο τεῖχος προστάτευε τὴν κόρη. ῏Ηταν τὸ τεῖχος τῆς προσευχῆς. ῾Η ῾Ελένη καθ᾿ ὅλη τὴν διάρκεια ἐκείνης τῆς δοκιμασίας προσευχόταν νοερά, λέγοντας συνεχῶς τὸν ῾Εξάψαλμο. ῾Ο Πασάς τη φυλάκισε αλλά η ἁγνὴ κόρη κατώρθωσε, νὰ διαφύγη. Όταν Πασᾶς ἀντελήφθη τὴν ἀπόδρασί της, κάλεσε τὴν Δημογεροντία τῆς Σινώπης καὶ ζήτησε νὰ τοῦ την φέρουν πίσω, σὲ διαφορετικὴ περίπτωση, θὰ ἐπακολουθοῦσε γενικὴ σφαγὴ τῶν ῾Ελλήνων τῆς πόλεως. ῾Η Δημογεροντία τότε ζήτησε από τον Μπεκιάρη νὰ παραδώσει στὸν Πασᾶ τὴν κόρη του γιὰ τὸ συμφέρον τοῦ συνόλου. ῾Ο άτυχος πατέρας, ὑποτάχθηκε, ὅπως ὁ Πατριάρχης ᾿Αβραάμ. Ο Πασᾶς δέχθηκε πίσω μὲ ἀνείπωτη χαρὰ τὴν ὡραιότατη ῾Ελένη μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ κορέση πλέον τὶς ἀσελγεῖς ὀρέξεις του αλλά και πάλι η δύναμη της προσευχής της τον κράτησε μακρυά της. Οργισμένος, διέταξε νὰ τὴν κλείσουν στὶς ὑγρὲς φυλακὲς τῆς Σινώπης και όταν μετά από απέλπιδες προσπάθειες ημερών κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να πετύχει το σκοπό του, διετάξε τον βασανισμό και τον θάνατο της. Τὸ σώμα της ἐτέθη μέσα σὲ ἕνα σάκκο καὶ πετάχτηκε στὴν θάλασσα. ᾿Αντὶ ὅμως νὰ βυθισθῆ, αυτό ἐπέπλεε, ἐνῶ οὐράνιο φῶς κατέβαινε ἐπ᾿ αὐτοῦ.Οἱ Τοῦρκοι τρομοκρατήθηκαν καὶ κραύγαζαν: «῾Η γκιαούρισσα καίγεται!.. ῾Η γκιαούρισσα καίγεται!...». Τὸ σακκί με το σεπτὸ Λείψανο της Αγίας συνέχισε νὰ ἐπιπλέη, ὥσπου ἔφθασε στὴν τοποθεσία Γάει, ὅπου λόγῳ τοῦ μεγάλου βάθους τῆς θαλάσσης τὰ νερὰ εἶναι μαῦρα κι ᾿εκεῖ πλέον βυθίστηκε... ΜΕΤΑ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες, ἕνα ἑλληνικὸ πλοῖο ἀγκυροβόλησε στὴν αυτήν τοποθεσία και ὁ φύλακας τοῦ πλοίου παρατήρησε ὅτι ἀπὸ τὸν πυθμένα τῆς θαλάσσας έβγαινε φῶς καὶ νόμισε ὅτι ἐκεῖ ὑπῆρχε μεγάλος θησαυρὸς ἀπὸ χρυσό. Εἰδοποίησε τὸν πλοίαρχο γιὰ νὰ ἀνελκύσουν μὲ δύτες τὸν θησαυρό, τελικὰ ὅμως ἀντὶ χρυσοῦ ἀνέλκυσαν τὸν σάκκο μὲ τὸ Λείψανο τῆς Παρθενομάρτυρος ῾Ελένης. Ανοίγοντας τον, βρήκαν την κεφαλὴ τῆς ῾Αγίας, ἀποκομμένη ἀπὸ τὸ ὑπόλοιπο σῶμα και τρυπημένη από δύο καρφιά. ῾Ο πλοίαρχος μετέφερε κρυφὰ τὴν τιμία και θαυματουργή Κάρα τῆς ῾Αγίας ῾Ελένηςστὸν ῾Ιερὸ Ναὸ τῆς Παναγίας στὴν Σινώπη, τὸ δὲ σεπτὸ Σκήνωμά της ἐπεβίβασε σὲ ἄλλο πλοῖο, τὸ ὁποῖο ἔφευγε μὲ ῞Ελληνες γιὰ τὴν Ρωσία. Στὸ σημεῖο τῆς θαλάσσης ποὺ βυθίστηκε τὸ ἱερὸ Λείψανο, ἐξῆλθε ὡς πίδακας γλυκὺ νερὸ καὶ ἀπὸ τότε η περιοχὴ αὐτὴ ὠνομάστηκε «῾Αγιά-σματα». Κατὰ τὴν ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυσμῶν πρὶν ἀπὸ τὸ 1924, ο Καφαρόπουλος Χρῆστος, ἔφερε τὴν Κάρα τῆς ῾Αγίας ῾Ελένης στὸν ῾Ιερὸ Ναὸ τῆς ῾Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης στὴν ῎Ανω Τούμπα Θεσσαλονίκης, ὅπου φυλάσσεται σήμερα εὐωδιάζουσα καὶ θαυματουργοῦσα