τα ράχια χλωροφόρεσαν κι’ άνθισαν τα ρακάνια
τα κλάδια εκουρούμπωσαν, τα φύλλα επρασίντσαν
κι’ όλα τα ψιλοτζίτζεκα σκίζ’ νε την γην κι’ εβγαίνε
κ’ εσύ το νέ’ν το παλληκάρ’ σκίζεις την γην ν’ εμπαίνεις
αχ! ντ’ έπαθαν οι νέοντοι κι’ όλια τα παλληκάρα
πριν τ’ ήλιονος μαραίνουνταν και πριν τ’ αέρα ρούζ’νε
Ατώρα έχουμ’ άνοιξιν, κ’ έχομε καλοκαίρι
τα χελιδόνα εφώληασαν και τσ πουλία ψάλ’νε
κι’ αετέν’τς εβγαίν’ παραπετά ψηλά ‘ς σά επουράνια
απλών’ τα δυνατά φτερά και στέκει ‘ς σόν αέραν
και σύ, νέικον τραντάφυλλον, μεσάνοιγον κουρούμπι,
θα σκίει’ς κ’ εμπαίν’τς ‘ς σήν μαύρην γην,
να κατηβαίν’τς ‘ς σόν Άδην...
Αφκά ‘ς σόν Άδην τον σκληρόν και τον σκοτειναγμένον
ντό είδες και εγάπεσες; Ντό είδες κ’ εττλανέθες;
εκεί οι άσπρ’ μαύρ’ γίντανε κ’ οι κόκκινοι χλωραίνε
κ’ οι τρανταφυλλοπρόσωποι, τη γης την όψιν φέρ’νε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου